Na naszej instancji pojawiło się [parę komentarzy](https://szmer.info/u/ChatGPT@fediverse.ro) bota [ChatGPT](https://pl.wikipedia.org/wiki/ChatGPT). Można je uznać za równie nieszkodliwe, co bezużyteczne i spamerskie. Mogą też jednak uczyć jak wyglądają komentarze sztucznej inteligencji. Czy powinniśmy je zostawiać na naszej instancji, czy lepiej zbanować?

Przez jakiś czas tolerowaliśmy jego często ociekające pogardą dla rozmówców i grup mniejszościowych komentarze. W ostatnich dniach jednak każdy kolejny komentarz coraz bardziej zacierał granicę pomiędzy niemiłym, ale jednak zasadnym dyskursem i uczciwą niewiedzą a otwartym trollingiem i agitacją. Uważamy, że szmer może i powinien być przestrzenią otwartej nieskrępowanej dyskusji, ale nie będziemy pozwalali aby stawał się przestrzenią do szerzenia nienawiści, ignorancji i prawicowej propagandy. Dla tych nie brakuje internetowych ścieków. Dziękujemy wszystkim osobom, które próbowały racjonalnie argumentować i przemówić mu do rozsądku, przepraszamy te, które musiały go znosić. Przypominamy też, że mając konto można zablokować użytkowników, których wypowiedzi nie chce widzieć i przypominamy modom o możliwości banowania użytkowników na poszczególnych społecznościach. Aktywne osoby zapraszamy też do dołączania do zespołów moderacji społeczności lub zgłaszania, gdzie moderacja nie działa dostatecznie aktywnie.

Parę słów o apostazji.

Odcinek podcastu The Final Straw z udziałem Sophie Lewis. Omawiane tematy, to m.in. wpływ struktur rodzinnych na ograniczanie możliwości opieki wewnątrz wspólnot do prywatnej formy relacji oraz problemów i przemocy względem dziecka płynących z tej formy wychowania. Co za tym idzie, poruszane także idee wyzwolenia dzieci i obalenia struktury rodziny jako jednostki wewnątrz systemu/społeczeństwa kapitalistycznego. Dostępny także w formie transkryptu, który można wkleić w jakiegoś tłumacza, jeśli angielski trudny :) (Transkrypt na razie niedostępny, ale powinien być za jakiś czas)

O co chodzi z tym skłotingiem? Czy na skłocie się sprząta? Czy można się tam nauczyć kopania studni? Czy na skłocie się nie ma żadnych zasad? I czy można się tam napić dobrej kawy? I o tym, że większość "skłotersów" nawet nie wie, że jest "skłotersem", bo po prostu zajęła pustostan z powodu konieczności zapewnienia sobie dachu nad głową. Podobno wszystko, co dobre jest albo grzechem albo jest "kontrowersyjne". Dzisiaj więc w podkaście Wolnelewo poruszam taki właśnie temat, który wzbudza w klasie średniej rozmaite emocje i nieporozumienia. W dzisiejszym odcinku podcastu rozmawiam o skłotingu oraz problemach mieszkaniowych z Markiem mieszkańcem i aktywistą Domu Socjalnego im. Piotra Kropotkina we Wrocławiu, zwanego też Skłotem Hulajpole. Do posłuchania jak zwykle na Spotify, Apple i Google Podcasts oraz oczywiście na stronie wolnelewo.pl

cross-postowane z: https://szmer.info/post/207940 > =smutny obiad, smutna wystawa, smutne filmy, smutny koncert (od 19:30): Colored Moth (berlin), soastasphrenas (berlin), MĘTY (wrocław), smutne after disco (po koncertach)= > miejsce: OCSK Postój (metalowców 59b) > ||| > Składka na koncert: 35 zł > Reszta wydarzenia: wolna cena

taki, żeby nie banować osoby, która go wrzuciła? przeczytałam już post i nie chcę go więcej widzieć, bo mnie triggeruje

W sprawie słynnego listu szefa Sii w którym oburza się, że w ogóle ktoś miał czelność założyć związek zawodowy w jego firmie. I to w sytuacji, kiedy on przekierował inwestycje z Francji do Polski, bo mu się nie podobały tam „egoistyczne” związki zawodowe, a Polska jawiła się jak „liberalny raj”, gdzie można każdego zwolnić i zatrudnić kiedy się chce. No, więc oczywiście traktowanie Polski niemal jak jakiegoś kraju kolonialnego wywołuje słuszne oburzenie. Dużo też mówi o tym, jak kapitaliści traktują związki zawodowe. Najśmieszniejszy jest zarzut o „egoizm”. Ten zarzut przypomina mi argumenty męża, gdy źle traktowana żona zgłasza się do jakiejś organizacji po pomoc, zakłada Niebieską Kartę, a on oburza się, że „ona myśli tylko o sobie” i zarzuca jej „egoizm”.

cross-postowane z: https://szmer.info/post/201929

Jakiś czas temu był już post na temat Mastodona, wtedy też postanowiłem założyć tam konto. No więc teraz mam pytanie, co wg was warto śledzić.

Z danych zgromadzonych w raporcie „Kondycja organizacji pozarządowych. Trendy 2002-2022” wynika, że wyraźnie wzrasta waga problemów związanych z kapitałem ludzkim w organizacjach pozarządowych. Coraz większym problemem stają się trudności w utrzymaniu zespołu pracowniczego i wolontariackiego. Prawie połowa sektora doświadcza problemów związanych z wypaleniem liderek lub liderów organizacji. Dlaczego coraz mniej osób angażuje się w działania w trzecim sektorze? Pewnych wyjaśnień dostarczają badania doktoranckie Aleksandry Beliny o przyczynach odchodzenia pracowników i pracowniczek z trzeciego sektora. Młoda osoba stoi bokiem, ukrywa twarz w dłoniach, jest smutna. W tle 5 gwiazdek - 4 szare, jedna żółta, pokazujące niską ocenę. Autor/źródło: Canva.com POD LUPĄ to cykl portalu ngo.pl i Badań Klon/Jawor, w którym bierzemy na warsztat wybrane zagadnienie dotyczące życia organizacji społecznych. Zapraszamy na jego dziewiątą odsłonę: „Czy tu zaszła zmiana? Sektor społeczny w XXI wieku”. Julia Bednarek, Badania Klon/Jawor: – Dlaczego ludzie odchodzą z organizacji pozarządowych? Jak to wygląda z Twojej perspektywy jako badaczki, która zajęła się tym tematem w swojej pracy doktorskiej. Aleksandra Belina: – Pierwszą i główną przyczyną jest rozdźwięk pomiędzy tym, co sobie wyobrażamy, wchodząc do organizacji, a tym, co zastajemy w środku, w codzienności. To rozdźwięk na kilku poziomach. Moi badani wskazywali zarówno na rozdźwięk pomiędzy wartościami, które są „na papierze” i są wyrażane na zewnątrz organizacji, jak i wartościami, którymi powinni się kierować liderzy i cały zespół. Wątek „kultury organizacyjnej” bardzo mocno wybrzmiewał w moich badaniach. To, co było niepokojące w narracjach pracowników i pracowniczek, którzy odeszli z organizacji, to istnienie tak zwanej kultury milczenia. Czyli poczucia, że o trudnych sprawach raczej się nie mówi, nie zgłasza się ich do przełożonych, że trudno przedstawić inną perspektywę czy opinię, która może być nie po myśli kadry zarządzającej. Co może to rodzić konflikty czy nawet doprowadzić do degradacji lub zwolnienia. Drugi rozdźwięk to traktowanie misji nie jako pozytywnej motywacji, która wynika z naszych potrzeb i chęci niesienia dobra, ale jako „szantażu emocjonalnego”. Mówiąc wprost: chodzi o przymuszanie pracowników i pracowniczek do nadgodzin, do darmowej pracy, do pracy ponadnormatywnej, tłumaczone tym, że „jeśli w niedzielę nie wyślesz setki maili, albo nie pójdziesz na ulicę, to świat się zawali, katastrofa klimatyczna będzie się rozprzestrzeniać, zwierzęta umrą, a dzieci nie dostaną gorących obiadów”. Czyli traktowanie misji w nieetyczny sposób, nie w taki, w jaki się powinno. No tak, źle rozumiane poczucie misji daje duże pole do nadużyć, do manipulacji. Tu wspominałaś o nadgodzinach i dodatkowych zadaniach, ale ja też myślę, że często to jest taka praca mentalna, emocjonalna. Takie ciągłe „bycie głową w pracy”, bo poczucie misji jest tak głęboko zakorzenione w osobach działających. A czasem też taka kultura pracy sprawia, że samemu się sobie narzuca wysokie standardy. – Zdecydowanie. To, o czym mówisz jest właśnie trzecim aspektem, który dotyczy wielu NGO’sów zarówno w Polsce, jak i na świecie. Brakuje granicy pomiędzy czymś, co możemy nazwać służbą, misją, wolontariatem, aktywizmem a byciem w pracy, byciem „profesjonalnym pomagaczem”, pracownikiem czy pracowniczką. Ja badałam osoby kiedyś zatrudnione w organizacjach, które z nich odeszły i pomimo istnienia stosunku pracy, często tej granicy nie było. Czasem wynika to z głęboko zakorzenionych potrzeb i wartości, dla których wchodzi się do trzeciego sektora i pracuje w zawodach pomocowych, ale jednocześnie, gdy nie ma profesjonalizmu w zarządzaniu, w mówieniu o zakresie obowiązków, rodzą się problemy wewnątrz organizacji. Również ścieżka rozwoju, ścieżka zawodowa w wielu organizacjach jest bardzo rozmyta i czasami wręcz niewidoczna. Moim badanym brakowało poczucia, że wiedzą, dokąd zmierzają, że ich potencjał jest wykorzystywany w świadomy sposób i mogą rozwijać swoje kompetencje. Podsumowując te wszystkie czynniki, można powiedzieć, że potrzeby wielu spośród badanych przeze mnie pracowników i pracowniczek NGO’sów były na szarym końcu i to ostatecznie doprowadzało do ich odejścia. Zarówno potrzeby organizacji, która jest niedofinansowana i jest w niej ten „niedoczas”, brak zasobów, jak i potrzeby kadry zarządzającej, liczne oczekiwania grantodawców czy potrzeby odbiorczyń i odbiorców, powodują, że pracownik w organizacji jest często niedoceniany, a jego potrzeby i jego dobrostan są niezaopiekowane. Warunki, o których opowiadasz sprawiają, że to „odchodzenie” wydaje się być trudnym procesem. Domyślam się, że historie Twoich badanych były bardziej emocjonalne i trudne niż pragmatyczne i zdystansowane. – Tak, zdecydowanie. Słowo „trudne” bardzo często się pojawiało, zwłaszcza w tych momentach, gdy dochodziliśmy do rozmowy na temat samego procesu odchodzenia. Było kilka osób, dla których to był taki nagły, radykalny moment odejścia, ale to były te najbardziej dramatyczne historie, gdzie wypalenie i frustracja doprowadziły kogoś do ściany. Czyli na przykład do objawów psychosomatycznych i problemów zdrowotnych. Jednak w większości przypadków był to wieloletni proces odchodzenia, zmagania się z pytaniem „zostać, czy odejść?”. Co jeszcze ciekawsze, ja od początku zakładałam i mówiłam otwarcie, że szukam do badania osób, które się utożsamiają z byciem „byłym pracownikiem/pracowniczką sektora”, a w toku rozmowy okazywało się, że to odchodzenie jest bardzo niejednoznaczne. Część osób na przykład odchodziło z jednej organizacji, później brało zlecenia z innych, potem jeszcze gdzieś działało wolontariacko albo w komisji rewizyjnej, a następnie zaczynało pracę w innej organizacji. W rezultacie osoby te cały czas znajdowały się w kręgu związanym z organizacjami pozarządowymi. Całość pod linkiem.

„Ręczne” przywrócenie konta Trumpa na Twitterze przez Muska ilustruje dwie kwestie. Po pierwsze, jak Musk i cała zgraja mu podobnych korpolordów rozumie demokrację, po drugie, że są równi i równiejsi w tym cudowny świecie techno-kapitalizmu.

Wrzucam też poniżej: Społeczność dedykowana seksualności, rozkminom, edukacji. To nie miejsce na porno czy poszukiwanie seksu. Na tę chwilę oprogramowanie, na którym stoi Szmer nie daje możliwości tworzenia grup zamkniętych, a do takich chcemy powyższe tematy kierować. *** WAŻNE TEMATY:  **720 720 020** (czynny poniedziałek-piątek 16:00–20:00) **888 88 33 88** - telefon dla kobiet doświadczających przemocy (czynny poniedziałek-piątek 11:00-19:00) **116 111** - telefon zaufania dla dzieci i młodzieży. Pod tym numerem można porozmawiać o wszystkim, co ważne, także o seksualności i bliskości (anonimowo, bezpłatnie i całodobowo) *** po ryzykownym kontakcie seksualnym: - możesz przyjąć antykoncepcję awaryjną (do 3 lub 5 dni po stosunku) receptę można zamówić w internecie jeśli nie masz kasy napisz na dzienpo@riseup.net - możesz przyjąć leki zapobiegające części chorób przenoszonych drogą płciową: aids.gov.pl/zpdp - w tym zakażeniu wirusem HIV: aids.gov.pl/co-robic *** Tu możesz zadać pytania dot. HIV/AIDS: aids.gov.pl/poradnia_internetowa *** Tu zamówisz test na HIV do domu: projekttest.pl *** wsparcie w przerwaniu ciąży: - 22 29 22 597 (08:00-20:00) - aborcjabezgranic.pl - womenhelp.org